Լինում է չի լինում մի զատիկ է լինում:Նրա անունը Վայնիկա էր, նա աղջիկ էր և 22 տարեկան:Նա շատ էր տխրում երբ տեսնում էր, որ իր բոլոր ընկերները ճամփորդում են, իսկ նա ոչ:Հետո որոշում է, որ նա էլ է ուզում ճամփորդել և գնում է  Իտալիա և Ֆրանսիա:Զատկի ընկերները նրան նայում էին և ասում.

-Կարո՞ղ ենք մենք էլ գալ քեզ հետ ճամփորդելու:Զատիկը պատասխանում էր.

-Այո, իհարկե կարող եք:Եվ նրանք ընկերներով գնացին հանգստանալու և տարբեր զվարճալի խաղեր խաղացին և տարբեր գանձեր  գտան:

Մենք ապրիլի իննին գնացել էինք  Մհեր Մկրտչյանի անվան թատրոնը:Ներկայացումը շատ լավն էր:Այնտեղ բեմադրում էին Ջանի Ռոդարիի հեքաթները, օրինակ «Թագավորի քթին դիպչելը»,«Քնել արթնանալը»,«Բրիֆ,բրուֆ,բրաֆը» և «Շփոթ պապը»:Մենք դասարանով այդ բոլոր հեքիաթները կարդացել էինք:Ես հավանեցի,՝«Բրիֆ,բրուֆ,բրաֆը»,որովհետև այնտեղ շատ-շատ ծիծաղելի  մասեր կային:Ինձ դուր եկան թատրոնի դերասաները, որովհետև նրանք շատ-շատ լավ էին խաղում:Ես խորհուրդ կտամ բոլորին նայել այդ ներկայացում, որովհետև դա շատ զվարճալի էր:Ես շատ եմ սիրում թատրոն գնալ :Եվ մի բան էլ թատրոնի մասին այնտեղ պետք է լուռ մնալ, որպեսզի լսել դերասաներին:Մի խոսքով միշտ հաճախեք թատրոներ:

Լինում է չի լինում մի գարուն է լինում:Մի օր ծիծեռնակը գալիս է գարնան առաջին օրը և գարնանը ասում.

-Գ՜արուն առթնացիր բոլոր թռյուները առթեն այստեղ են հերիք քնես:Գարունը պատասխանեղ:

-Ելնում եմ համփերիր:Հետո գարունը ելնու է և հորանջում:Ծիտիկները ուրախանում են և գնում են խաղահրապարկ:Եվ այդպես նրանք անցկացրեցին իրենց գարունը,իսկ գարունը սրանից հետո ժամանակին էր առթնանում:Նայեվ հասկանում էր արդեն, որ աշխարհում միայն ինքը չի:Եվ այդ օրվանից գարունն ու բոլոր ծիծեռնակները և թռչյուները սկսեցին ապրել իրար հետ հաշտ ու համերաշխ:

Ես Նարեն եմ: Ես 8 տարեկան եմ: Ծնվել եմ 2016 թվականի հոկտեմբերի 16-ին: Իմ սիրելի զբաղմունքն է լեգո հավաքելը, պարելը, երգելը, նկարելը և տարբեր այդպիսի զվարճալի բաներ եմ սիրում անել: Ես ուզում եմ գնալ երգի և պարի դասերի, որովհետև շատ եմ սիրում երգել և պարել: Ես ուզում եմ դառնալ կամ երգչուհի կամ պարուհի:

Շատ եմ սիրում կարդալ: Իմ սիրելի գրողներն են Հովհաննես Թումանյանը և Ջաննի Ռոդարին: Իմ սիրելի ստեղծագործություններն են Հովհաննես Թոմանյանի «Շունն ու կատուն» ,Ջաննի Ռոդարիի «Շոկոլադե ճանապարհը», «Թափանցիկ Ջակոմոն», սիրելի բանաստեղծություններն են՝ Հ. Սահյանի «Գարնանամուտը» և Ղ. Աղայանի «Հիշողություն»-ը :

Ես սիրում եմ կանաչ,կարմիր, կապույտ,մանուշակագույն գույները:

Իմ սիրելի ասացվածքն է «Ով ինչ անի, իրեն կանի»,որը մեզ սովորեցնում է,որ մարդը ինչ անի, իրեն ետ կգա,դրա համարել մարդիկ միշտ պետք է լավ գործեր անեն:

Ես ունեմ նաև իմ բլոգը, եթե ուզում եք իմ մասին ավելի շատ բան իմանալ, ապա այցելեք իմ բլոգ՝ https://nareqocharyan.edublogs.org/, ահա նաև QR կոդը:

Իսկ, եթե ուզում եք ինձ նամակ գրել, ապա կարող եք գրել իմ էլեկտրոնային հասցեին՝ k-nare@mskh.am

Մենք երեկ գնացել էինք փայտարվեստի թանգարան :Այնտեղ մեզ ցույց են տվել տարբեր բաներ օրինակ, փայտից ֆլեյտա,շվի և այդպես տարբեր բաներ:Հետո մենք գնացինք պաղպաղակ ուտելու և վերադարձանք  դասարան:Ես ձեզ խորհուրդ կտամ այնտեղ գնալ, որովհետև այնտեղ շատ-շատ բարի ու լավ աշխատակիցներ են և հետաքրքիր իրենից:Եվ շատ հավանեցի այս ճամփորդությունը:Ես շատ շնորհակալ եմ ընկեր Քրիստինեից, որովհետև նա մեզ տարավ շատ լավ օր անցկացնելու:

-Տես, վտանգավոր է: Թագավորը կարող է բարկանալ, և դու ինքդ կարող ես սեփական քթից զրկվել, կարող է գլխից էլ զրկվես:

Բայց Ջովանինոն համառ մարդ էր: Ճամփա ընկնելուց առաջ նա որոշեց փորձել, ձեռք տալ հոգևորականի, քաղաքապետի և ոստիկանապետի քթերին:  Նա դա շատ ճարպկորեն և զգույշ արեց, որ նրանք ոչ մի բան չնկատեցին:

_Դա դժվար բան չէ, -որոշեց Ջովանինոն և ճամփա ընկավ: Եկավ հարևան քաղաք,  իմացավ՝ որտեղ են ապրում քաղաքապետն ու դատավորը, այցելեց նրանց, դիպավ բոլորի քթերին՝ որին մի մատով, որին՝ երկու: Այդ լուրջ մարդկանց դա այնքան էլ դուր չեկավ: Բոլորը մտածում էին, որ Ջովանինոն դաստիարակաված մարդ է և կարող է ամեն ինչի մասին զրուցել: Քաղաքապետը մտքում  ինքն իրեն բարկացավ, բայց համենայնդեպս հարցրեց.

-Դուք ինչո՞ւ ձեռք տվեցիք իմ քթին:

-Ի՜նչ եք ասում, պարոն քաղաքապետ,-իբր թե զարմացավ Ջովանինոն: -Ձեզ երևի թվացել է:  Գուցե ճանճ  կամ մոծակ է եղել:

Քաղաքապետը շուրջը նայեց, ոչ ճանճ տեսավ, ոչ մոծակ:  Բայց Ջովանինոն հասցրել էր հեռանալ, դեռ դուռն էլ հետևից ծածկել էր: Ջովանինոն մի տետր էր պահում: Նա գրում էր բոլոր այն քթերի մասին, որոնց ինքը ձեռք էր տվել: Դրանք բոլորը շատ կարևոր քթեր են:

Հռոմում քթերի թիվն այնքան արագ էր ավելանում, որ Ջովանինոն ստիպված էր  ավելի հաստ տետր գնել: Եթե անցնես Հռոմի փողոցներով, հաստատ կհանդիպես գոնե մի զույգ Ձերդ գերազանցության, մի քանի նախկին նախարարների, տասնյակ գեներալների: Էլ չեմ խոսում տարբեր նախագահների, Հռոմում նրանք աղքատներից շատ են:

Եվ այդ բոլոր պաշտոնավոր քթերը Ջովանինոյի ձեռքի տակ էին: Երբ նա ձեռք էր տալիս դրանց, մարդիկ դա պատիվ էին համարում: Մի պաշտոնյա նույնիսկ իր հպատակներին պատվիրեց այդ սովորույթը օրենք դարձնել:

Այսուհետ և ընդմիշտ ինձ խոնարհվելու փոխարեն քթիս ձեռք կտաք:  Դա ավելի ժամակակից և բարեկիրթ է:

Սկզբում ենթակաները վախվխելով էին ձեռք տալիս իրենց ղեկավարների քթերին: Իսկ ղեկավարները ոգևորում էին, ժպտում նրանց: Եվ սկսվե՜ց… Բոլորը ձեռք էին տալիս, ճմկտում էին, քաշում էին իրենց ղեկավարների քթերը:

Ջովանինոն իհարկե չէր մոռանում, թե ինչի համար է Հռոմ եկել. Նա պիտի թագավորի քթին ձեռք տար և հարմար առիթի էր սպասում:  Եվ եղավ այդպիսի առիթ: Դա թագավորի զբոսանքի օրն էր: Ջովանինոն նկատեց, որ ժամանակա առ ժամանակ ժողովրդի մեջից մեկը դուրս էր վազում, թռչում էր թագավորական կառքի ոտնակին և թագավորին ծրար էր տալիս՝ ինչ-որ խնդրանքով: Թագավորը այն ժպտալով տալիս էր իր առաջին նախարարին:

Երբ կառքը մոտեցավ Ջովանինոյին, նա թռավ կառքի ոտնակի վրա: Թագավորը բարեհամբույր ժպտում էր  նրան:

_Ձեր թույլտվությամբ,- ասաց Ջովանինոն և ցուցամատով կպա թագավորի քթի ծայրին:

Թագավորը նույն պահին ձեռքը զարմացած տարավ քթին, ուզում էր մի բան ասել, բայց Ջովանինոն արդեն թռել է ոտնակից և թաքնվել մարդկանց մեջ: Բոլորը սկսեցին ծափահարել, բոլորը հիացած  ուզում էին նույն բանն անել: մեկը մյուսի ետեևից թռչում էր կառքի ոտնակին, բռնում էր թագավորի քիթը և մի ուժեղ քաշում:

_Մի՛ անհանգստացեք, Ձերդ պայծառափայլություն: Դա հարգանքի նոր ձև է,- թագավորի ականջին շշնջաց առաջին նախարարը:

Բայց թագավորի ծիծաղը բոլորովին չէր գալիս, որովհետև քիթը ուռել էր, հիվանդացել, հարբուխ էր սկսվել: Նա չէր հասցնում քիթը մաքրել: Նրա հավատարիմ ծառաները նրան հանգիստ չէին թողնում, ծիծաղելով շարունակում էին նրա քիթը քաշել:

Մի խոսքով՝ թագավորն հիմա մի բան էր երազում՝ միայն թե քիթը չպոկվի:

Իսկ Ջովանինոն, ինքն իրենից գոհ, վերադարձավ իրենց գյուղ:

Ո՞վ է հրամայում
Մի օր հարցրի մի աղջկա.
– Ձեր տանն ո՞վ է հրամայում:
Նա  նայեց ինձ, ոչինչ չասաց:
– Դե ինչ, ո՞վ է հրամայում՝ հայրի՞կը, թե՞ մայրիկը:
Նա  նայեց ինձ, ոչինչ չասաց:
– Ի՞նչ ես լռում: Ինչ-որ մեկը, հրամայում է, չէ՞:
Նա էլի զարմացած նայեց ինձ ու ոչինչ չասաց:
– Չգիտե՞ս՝ ինչ է նշանակում հրամայել:
Իհարկե գիտի:
– Չե՞ս հասկանում:
Ինձ է նայում ու ոչինչ չի ասում:
Բարկանա՞մ նրա վրա:
Կարող է՝ խուլ է, չի լսում խեղճը:
Իսկ նա հանկարծ փախչում է ինձնից…
Հետո   կանգնում է,  լեզու հանում և ծիծաղելով  կանչում.
– Ոչ ոք չի հրամայում, որովհետև մենք բոլորս սիրում ենք իրար:

Մայրիկիս անունը Գոհար է ինչը նշանակում է թանկարժեք քար:Մյրիկիս ծնունդը ապրիլի 17-ին է:

-Մայրի՝կ դու ի՞նչ գիրք էս սիրում կարդալ:

-Ես սիրում եմ կարդալ տարբեր գրքեր, բայց ամենաշատը սիրում եմ կարդալ Աստվածաշունչ:

-Մայրի՝կ,իսկ դու սիրում ես հետաքրքիր խաղեր խաղալ:

-Այո, ես շատ եմ սիրում խախալ տարբեր խաղեր:

-Մայրի՝կ  քո սիելի հեղինակները ովքե՞ր են:

-Իմ սիրելի հեղինակները, Վահան Տերյան,Պարույր Սեվակ և Հովհաննես Թումանյանն են:

-Մայրի՝կ դու սիրում էս տորթեր պատրաստել:

-Ես սիրում եմ տորթեր պատրաստելու գործընթացը,բայց ցաոք այդքան ժամանակ չունեմ:Եվ իմ սիրելի տորթը բիսկվիտից տորթն է:

-Մայրի՝կ դու սիրու՞մ էս ընտանիքով ժամանակ անցկացնել:

-Շատ եմ սիրում ընտանիքով ժամանակ անցկացնել:

-Մայրի՝կ շնորհակալությու, որ ինձ հետ խոսեցիր:

-Եսէլ քեզ եմ շնորհակալ հետաքրքիր հառցազրույցի համար:

Մեր կրթահամալիրում <<ձոն>> նախագիծն է :Եվ այս նախագծի շրջանակում ես հարցազրույց եմ վարել մայրիկիս հետ:Սիրով ներկայացնում եմ:

Itis sanni.

It is reyning.

Its foggi.

It is qolld.

It is qlaydi.

It is worm.

It is cool.

It is windi.

It is stormi.

It is hot.

It is snowy.

Itis saysi.